Адзіноты і цішыні

                      просіць розум мой:

                                          «Адпачні!»

Я часцінка сусвету − Зямля

                         мне свядомасць пачуццяў

                                                              дала.

Звон крынічны і шэпат травы-

Гэта мы, гэта я, гэта ты.

Растварыцца ў промнях зары

І на сушу з вады ўзысці.

Падымацца, кружыцца, як птах

І агонь выклікаць у вачах.

Хмаркай вольнай

                        і жоўтым пяском,

Спелым жытам

                         і кветкай лясной

Адчуваю сябе я сястрой

Ветру вольнага і цішыні,

Што звініць у вушах. На мяжы

Двух стагоддзяў і светастварэнняў

Я шукаю сябе ў абдымках натхнення.

 

1997г.

 

 

 

 

Балада пра Магілёў

 

Як ноч наступала,

І цемра густая

Ахутвала лесу абшары,

Лілася з пагорка

На край Прыдняпроўскі

Машэкава песня, і сэрца кранала:

 

   «Не маю спакою, Прадслава,

   Я мрою табою, Прадслава,

   Мой вокліч высокі, Прадслава,

   Ляціць за аблокі, Прадслава!»

 

І слёзы глыталі

Дняпроўскія хвалі,

Балела душа велікана,

А лютасць сляпая

Свой меч уздымала,

Крушыла і біла, і жах наганяла.

 

   «Я розум губляю, Прадслава,

   Цябе заклінаю, Прадслава,

   З’явіся на вочы, Прадслава,

   У дзень і ўночы, Прадслава!»

 

Праходзілі вёсны,

І зімы міналі −

Машэкава песня гучала.

Хвіліна спаткання

Урэшце настала:

Прад грозным Машэкам

Прадслава паўстала.

 

    «Табе давяраю, Прадслава,

   Я злосці не маю, Прадслава…»

   У моцных абдымках, Прадслава,

   Нібыта пушынка, Прадслава.

 

Шчаслівей Машэкі

Няма чалавека,

Збылася вялікая мара.

Паненка ж сціскала

Дзяржанне кінжала −

У момант апошні рука задрыжала.

 

   «Ты слова давала, Прадслава,

   Мяне ты кахала, Прадслава,

   Жыццё разлучыла, Прадслава,

   З’яднае магіла, Прадслава...»

 

1997г.

 

 

 

Галінка

 

У мацi

Адзiная дочка была.

 − Галiнка,− казала матуля,

• Былiнка мая.

Блакiтныя вочы

І тоненькi стан

Хлусiць не ўмелi,

І ўсякi падман

За кволае сэрца дзяўчынку

Кранаў.

Была паслухмянай

Дачушкай яна,

Руплiвай, стараннай,

• Ну цуда-дзiця,− казалi суседзi.

А ў школу пайшла

І стала запытваць матулю яна:

 −Скажы мне, матуля,

Хто гэты сусвет

Стварыў такiм мiлым,

І цемру, i свет,

І зоры, што ўверсе

Над галавой,

І вецер рахманы,

І хвалi, прыбой?

Скажы мне, матуля,

Няўжо ўсё мiне,

Не будзе Марынкi,

Цябе i мяне?

Не ведала мацi адказу,

Бо грэх

Засцiў яе душу,

Як цвёрды арэх

Зрабiлася сэрца

Ад крыўд i бяздушша.

І толькi дачка −

Белакрылая птушка

Сваiм шчабятаннем

Яе забаўляла,

І сэрца халоднага

Лёд растапляла.

 Галiнка расла,

Ды ўсмешка дзiцяцi

Была крыху сумнай,

Не ведала мацi

Дачку чым суцешыць.

 − Скажы мне, матуля,

А гэты Ісус −

Ён столькi сцярпеў

 І пакут, i спакус.

Навошта ж мучэннi

Ён перанёс?

Навошта спаткаў яго

Гэдакi лёс?

Маўчала матуля

Яна, як гранiт,

Занямела,

Бо веры ў Бога ня мела:

• Няма, дзетка, Бога

І ўсё, не пярэч.

Багацце кiруе

І зайздрасцi меч

Ссякае бязвiнныя

Голавы з плеч.

Няўжо, калi б Бог

Паглядзеў на  Зямлю

Не мог прыпынiць Ён

Хваробы, вайну?

Заплакала Галя,

Заныла душа,

• Ну як жа,

Ну як жа Ісуса няма?

Ён пабач,

Ён поруч

Да скончыны дзён,

Ён − свет наш,

Ён − радасць,

Ён − наша любоў.

 

У кволенькiм целе

Ледзь тлее жыццё.

Трапечацца сэрца,

Як ластаўка б’ецца

У шыбiну ў буру:

Грукоча, грукоча

І раптам няма…

• Няўжо ўсё скончана...

Радасць мая?!

І доктар прыехаў

Ды позна...

Прайшла

Здаецца ўжо вечнасць…

І чуе здаля:

• Прасiце ў Бога

Вярнуць вам дзiця.

• Не, − крык вырываецца

Моцны, гартанны.

І падае нiц, на каленi,

Спантанна.

• Даруй Ты мне, Госпадзi,

За недавер,

Аддай мне дачушку маю

І павер:

Не тымi вачыма

Я буду глядзець,

Альбо няхай лепей

Мяне возьме смерць.

Дачушку сваю

Я без меры люблю −

Аддай,  Божа, мне

Маю радасць, душу.

І раптам з нябёсаў,

Як быццам здаля,

Пачула Усявышняга

Голас яна:

• І сына свайго

Я любiў i бярог,

Пакуль не пакiнуў

Бацькоўскi парог.

На землю ж зiрнуўшы

І ўбачыўшы грэх,

Паслаў я адзiнага −

Плату за ўсiх.

Крывёю сваёю

Чужыя грахi

Абмыў Ён.

І з тое пары

Любая душа,

Што прызнае Хрыста,

У мiласцi ў Бога,

У пашане яна.

• О, Божа, даруй,

Бо не ведала я,

Што ў Бога таксама

Бацькоўска душа.

І плача жанчына,

І молiць Хрыста,

Каб донечка любая

З ёю была.

Урач зазначае:

• Пульс роўны, дыханне

Спакойнае,

Сэрца працуе нармальна.

Дачушка жывая

І доўга ёй жыць,

Ды сэрца ўжо

Ў матулі дрыжыць.

• О, Госпадзi, дзякуй.

О дзякуй, Ісус,

Ты − шчасця вытокi,

Ты − мiласцi ключ.

Вялiкая радасць,

Дачушка, у нас,

Да нас завiтаўся

Хрыстос наш i Спас.

Я ведаю, доня,

Галiнка мая,

У мiласцi  Божай

Цяпер уся зямля.

Дзяўчынка ўсмiхнулася:

• Мама мая,

Я ведала, любая,

Прыдзе пара

І ты будзеш славiць

Ісуса Хрыста.

У радасцi неба,

Спявае зямля

«Вечная слава!

Ісусу хвала!»

 

  1999г.