З ВЕРАЙ У БОГА…
Як вы лічыце, колькі грошай трэба чалавеку? Адзін пагадзіцца на тысяч 300-400 у месяц, другому падавай мільёны і ўсё роўна будзе мала.
А вось у вёсцы Крывуліна Круглянскага раёна жывуць дзве жанчыны, якія ставяцца да грашэй зусім абыякава, калі не сказаць варожа.
Сёстры Барабанавы ‒ Еўдакія Мацвееўна 1913 года і Кацярына Мацвееўна 1917 года нараджэння ‒ вядуць вельмі своеасаблівы лад жыцця. Яны адмаўляюцца не толькі ад сацыяльнай пенсіі, але і ад атрымання разавых дапамог. «Нам не патрэбны грошы, ‒ упэўнены бабулькі, ‒ у нас усяго хапае, а лішняга браць не будзем».
Пры дарозе стаіць невялікая хатка, абгарожаная вельмі старым нетрывалым плотам. Заходзім у хату. У сенцах акрамя некалькіх свежанапілаваных абрэзкаў дроў нічога няма. Нічога лішняга і ў жылым памяшканні, толькі самае неабходнае: ложак, стол, некалькі старых стулляў, ікона.
Каля печы тупаюць гаспадыні:
‒ Дзень добры ў хату, як жыццё-быццё?
‒ Ды дзякуй Богу, жывём.
Хударлявыя, жвавыя бабулькі займаюцца сваёй гаспадаркай:
‒ Вось толькі-толькі ў хату зайшла. Дровы пілавала, ‒ кажа Кацярына Мацвееўна.
‒ А я ў пограб за бульбай сабіралася лезці, ‒ тлумачыць Еўдакія Мацвееўна. ‒ Гаспадаркі вялікай у нас няма. Раней была карова, авечкі, курэй трымалі, а цяперачы засталіся двое: кот-мурлыка ды курачка-нясушка. Але гэта не бяда. Галоўнае на Бога не забывацца…
Пад’еў, не забудзь Богу падзяку выказаць за тое, што ёсць у цябе на стале.
А на стале ў Барабанавых вараная бульба (Бог даў урадзіла ў гэтым годзе), агуркі, капуста. Магазінныя прысмакі трапляюць зрэдку ад суседзяў і іншых добрых людзей. Гэдакая ж рэдкасць на стале малако і мяса.
‒ Цяпер што? Людзі хочуць смачна пад’есці і паляжаць. А чалавеку трэба працаваць, у поце свой хлеб здабываць. Лянота, калі завалодае чалавекам, горш любой хваробы. У нас яшчэ хапае сіл, каб ускапаць свой агарод, пасадзіць бульбу, нарыхтаваць дроў, прынесці вады.
У хатцы няма ні электрычнага святла, ні радыё. Уся павага да іконы.
‒ Чалавек без малення, што рыба без вады, ‒ кажуць сёстры. ‒ Спаць кладзёмся з малітвай і падымаемся з хвалой Госпада. На гэтым і свет белы трымаецца, на веры і на працы.
‒ А грошы нам не патрэбны. Нельга адначасова служыць і Богу, і Мамоне.
Да дактароў звяртацца сёстрам няма патрэбы. Абмінаюць іхняе хліпкае жытло хваробы і іншыя непрыемнасці.
Калі ўдумацца, то яно толькі на карысць: жыць у згодзе з сабой, са сваім сумленнем, не перагружаць арганізм рознымі канцэнтратамі і харчовымі паўфабрыкатамі, працаваць на зямлі, на свежым паветры.
Углядаешся ў гэтыя вочы, поўныя непахіснай веры і ўдзячнасці Ўсявышнему і думаш: «Чаго нам не хапае, людзі? Грошай, ці святасці?..»
Наталля Ніканчук
Круглянская раённая грамадска-палітычная газета «Сельскае жыццё» ад 17 студзеня 1996 года