Напярэдадні дня матулі мы разам чыталі вершы

Напаследак мы зрабілі агульнае фота і засталіся сапраўднымі сябрамі. Калі я ішла дахаты, адзін з наведвальнікаў мерапрыемства - чалавек з абмежаванымі магчымасцямі ( дарэчы, мы ўсе маем абмежаваныя магчымасці) - неяк дзіўна ўсю дарогу мяне праводзіў, то забягаючы наперад, то потым адстаючы, пры гэтым ён размаўляў сам з сабою. Я не ведаю дрэнна гэта, ці добра, але мне было смешна. Сонца свяціла ў твар і хацелася жыць, пісаць вершы і кахаць...